Swoją przygodę z pracą metodą projektu rozpoczęłam cztery lata temu zachęcona przez serdeczną koleżankę uczącą w Zespole Placówek Oświatowych w Tucznie. Szkoła ta od wielu lat bierze udział w ogólnopolskim programie Równać Szanse. Projekt ten jest inicjatywą mającą na celu zwiększenie szans edukacyjnych dzieci i młodzieży pochodzących z małych miejscowości. Zauważono, że młodzież mieszkająca w takich środowiskach ze względu na ograniczone warunki dorastania, czuje się często mniej pewna siebie i nie wierzy w swoje możliwości.
Poprzez różnorodne działania, takie jak organizacja dodatkowych zajęć edukacyjnych, doradztwo zawodowe czy stypendia dla uzdolnionych uczniów projekt ten wspiera uczniów w zdobywaniu wiedzy i umiejętności, które pozwolą im na rozwój i osiągnięcie sukcesu w przyszłości.
Uczniowie, z którymi pracowałam, faktycznie nie mieli poczucia sprawczości, co przekładało się również na ich motywację do dalszej nauki i niechęć do rozwijania swojego potencjału. Po naradzie z uczniami postanowiliśmy wziąć udział w projekcie, co okazało się decyzją, która bardzo pozytywnie wpłynęła na moich wychowanków, ale także na moje podejście do wykorzystywania tej metody pracy z uczniami.
W projekcie brało udział 10-15 osób ze starszych klas szkoły podstawowej (7 i 8 klasa). Zespół projektowy na podstawie zdiagnozowania najbardziej w jego ocenie pilnego problemu przygotował harmonogram działań zatytułowany Z naturą nam po drodze. Na jego realizacje otrzymaliśmy 2000 złotych. W ramach czteromiesięcznych działań przeprowadziliśmy wiele działań o charakterze ekologicznym. Projekt okazał się być wiatrem napędzającym uczniowskie żagle. Zaowocował opracowywaniem długoterminowych działań na rzecz środowiska naturalnego w okolicach szkoły. Dodatkowo wpłynął na poprawę samooceny i motywacji uczniów, dał im pozytywne wsparcie oraz zwrócił uwagę na ich osiągnięcia i sukcesy.
Dzięki temu, że praca metodą projektu skupia się na podmiotowym podejściu do ucznia i jego potrzebach, pomaga mu ona zauważyć i docenić swoje umiejętności. Wiara w młodzież, traktowanie jej jako zbioru jednostek o unikalnych potrzebach i możliwościach, wpływa na większe zaangażowanie w naukę i chęć do jej kontynuowania, a to przekłada się na optymalny rozwój i wzrost szans na osiągnięcie sukcesu w przyszłości.
Agata Sieńczak – Polonistka, nauczycielka przyrody i edukatorka seksualna. Członkini społeczności Superbelfrzy RP. Wykładowczyni w Akademii Ateneum w Gdańsku. Szkoleniowiec, trenerka szybkiego czytania i technik pamięciowych. Prowadzi blog oraz fanpage Ster Edukacyjny. Autorka wielu publikacji, artykułów i otwartych zasobów edukacyjnych. Realizuje międzyprzedmiotowe projekty, tworzy i współtworzy liczne innowacje pedagogiczne oraz programy edukacyjne z zakresu edukacji ekologicznej i klimatycznej. Jest ambasadorką ogólnopolskiego programu Be.Eco.
W webinaruim chciałabym Was zachęcić do odwagi i realizowania projektów. Jest to praca, którą nie tylko bardzo lubią ale mają też szansę nauczyć się podczas jej realizacji nowych, bardzo przydatnych umiejętności. Klasa architektoniczna i teatralna powstała przypadkiem w tramwaju numer 10, którym jeżdżę do pracy.
Nad moimi głowami rozmawiali studenci, że rysunek architektoniczny jest bardzo trudny do zdania. Pomyślałam wtedy, że warto go w takim razie uczyć wcześniej. Już na poziomie liceum. I nawiązałam współpracę z Politechnika Warszawską. Po 4 latach zajęć warsztatowych w tej klasie 12 osób z jednej klasy dostało się na architektura w Polsce i za granicą.
Tak samo było z klasą teatralną. Po 3 latach pierwsi absolwenci rozpoczęli dobra passę zdawania na uczelni artystyczne. Polecam współpracę z wydziałami uniwersyteckimi. Łazik teatralny to pomysł na zabieranie dzieciaków do teatru raz w miesiącu. Narodził się z mojej prywatnej pasji do teatru. I przekształcił w kluby dyskusyjne dotyczące sztuk teatralnych na których byliśmy. Bardzo ciekawe i rozwijające doświadczenie.
Polecam szukać na forach i na FB możliwości realizacji krótkich projektów międzynarodowych. Takich jak uświadamianie rodzicom, że zdrowie psychiczne dziecka jest ważniejsze niż oceny szkolne. Lub takich uczących empatii jak opieka nad sierocińcem w Ugandzie. Mój najbardziej rozpoznawalny projekt to Żmichowska Śpiewa, który realizuje od i lat. Daję realizując go szansę na rozwój wokalny uzdolnionym lub po prostu chcącym śpiewać młodym ludziom.
Nagraliśmy 7 profesjonalnych płyt i zagraliśmy ponad 400 koncertów. A przede wszystkim zaprzyjaźniliśmy się bardzo tworząc śpiewająca rodzinę. Nawet podczas pandemii znaleźliśmy przestrzeń do śpiewana za szybą kawiarni Nowy Świat. Było to bardzo ważne doświadczenie dla moich dzieciaków śpiewaków.
Pozwoliło na łatwiejsze zniesienie izolacji. Zawsze słyszę, tyle Pani robi skąd kasa na to. Od rodziców. Kiedy będziecie mieli rodziców po swojej stronie, zrobicie 4 razy więcej. Polecam też ubieganie się o małe granty na przykład grant Projektanci Edukacji. Polecam również ubieganie się o stypendia na rozwój indywidualny uczniów zdolnych.
Bardzo ciekawe stypendium ma na przykład Fundacja Rafała Brzoski. Każde dodatkowe działanie z młodzieżą zapewni im rozwój, a Wam mnóstwo wzruszających chwil i satysfakcji.
Ewa Drobek – Nauczycielka języka angielskiego i niemieckiego z 24- letnim stażem. Pasjonatka pracy projektowej. Od wielu lat prowadzi dwa autorskie projekty Łazik Teatralny oraz Żmichowska Śpiewa. Nauczyciel Roku Języka Angielskiego BAS. W 2020 roku znalazła się na liście 50 najbardziej zaangażowanych nauczycieli świata w globalnym konkursie Dedicated Teacher Award.
- Uwierzyć w ucznia - 10 maja 2023
- Klimatycznie – nie tylko na języku polskim. - 12 lutego 2022
- Lokalna współpraca na rzecz otwartej edukacji – SpołEd lokalnie - 21 stycznia 2022