Kształcenie współpracy w edukacji hybrydowej

(…) Kształcenie współpracy nie powinno ograniczać się wyłącznie do skupienia na produkcie finalnym i drodze dochodzenia do jego realizacji, a raczej na tym, by działanie wspólne było okazją do poznawania drugiej osoby oraz siebie samego. Innymi słowy, nie jest najistotniejsze stworzenie tego, co tyczy się wyłącznie przedmiotu zajęć, ale stworzenie okazji do obserwacji, jak przebiega proces działania w zależności od składu grupy. Możliwe, że jest to sposób na odejście od korporacyjnego rozumienia zespołu jako w zbioru zatomizowanych jednostek. W tym rozumieniu jednostki wywierają na siebie nawzajem presję, niejako szantaż emocjonalny, stawiając ponad wszystko konieczność stworzenia jakiegoś produktu, któremu na wstępnie nadaje wartość „lepszego”, niż wypracowane dotąd. Jednym ze sposobów może być odejście od szkoły pruskiej z nieustanną kontrolą zespołów, porzucenie wymogu raportowania postępów oraz ustawiania drużyn w rankingach. Uczniowie są tak przyzwyczajeni do tego, że
w finale ma powstać coś super oraz do ciągłego monitoringu i oceniania, że przestają zwracać uwagę na siebie nawzajem. Stąd też irytacja i denerwowanie członków zespołu względem tych, którzy np. nie potrafią podawać pomysłów w burzy mózgów, nie są dobrzy w planowaniu swojej pracy, nie umieją ad hoc przedstawiać własnego zdania i czują się zagubieni w konfrontacji z liderem. Pozostawienie uczniowskich grup bez reakcji nauczyciela, który akceptował będzie wywieranie presji i toksyczną atmosferę, potęgując jednocześnie stres zwracaniem uwagi na upływający czas lub konieczność przedstawienia produktu finalnego, grozi wypłaszczeniem empatycznym wśród uczniów. Mimo to nauczyciel pełnić powinien wyłącznie funkcję mentora, pomagać w sytuacjach kryzysowych, jednak nie proponować gotowych rozwiązań. Definiowanie sukcesu jako procesu, a zespołu jako systemu zazębiających się w mechanizmie kół , które należy wpierw poznać, by wiedzieć, jak mają się obracać, jest kluczowe we współczesnym rozumieniu idei współpracy. (…)

Aby przeczytać więcej o kształceniu współpracy i zapoznać się z pomysłami na lekcje w systemie zdalnym i hybrydowym opierające się na współpracy KLIKNIJ I POBIERZ

[pdf-embedder url=”https://superbelfrzy.edu.pl/wp-content/uploads/2020/11/Współpraca-1.pdf”]

O autorkach:
Dorota Kujawa-Weinke – zżyta z łąką, polem i lasem nauczycielka języka polskiego i bibliotekarka w Szkole Podstawowej nr 21 w Elblągu. Jest współautorką projektu ogólnopolskiego „Matematycznie na języku polskim,” prowadzi zajęcia filozoficzne i dyskusyjny klub książki, działa na rzecz edukacji regionalnej i ekologicznej, wykorzystuje na lekcjach ruch i edukację w zgodzie z naturą. Pisze do “Sygnału”, “Niezbędnika Dyrektora” i Librusa. Jest mentorką w kursach „OK zeszyt” Centrum Edukacji Obywatelskiej. Współprowadzi cotygodniowe webinaria poświęcone edukacji nas tronie fb Edumiesiąc i jest prelegentką wielu szkoleń, spotkań i konferencji oraz organizatorką ogólnopolskich spotkań polonistów i laboratorium edukacyjnego „Hop, zmiana.” Interesuje się także technologią informacyjno-komunikacyjną, za co otrzymała trzykrotnie certyfikat Microsoft Innovative Educator Expert. Prowadzi szkolenia dla nauczycieli i bloga edukacyjnego inspirowniaedukacyjna.blogspot.com. Dołączyła do społeczności Superbelfrów RP. Otrzymała tytuł Edukatora Roku tytuł przyznawany przez Brainly, Govtech i Ministerstwo Cyfryzacji. Lubi jazz, chodzenie, jazdę rowerem, rozmowy,poznawanie i czytanie.

Joanna Waszkowska – nauczycielka języka polskiego w II Liceum Ogólnokształcącym im. E. Plater w Sosnowcu. Microsoft Innovative Educator Expert oraz ambasadorka i trenerka platformy Edmodo. Entuzjastka gamifikacji, mediów cyfrowych oraz edukacji globalnej w nauczaniu. Pracuje metodą scaffolding autorsko dostosowaną do nauczania literatury, kultury i języka polskiego. Należy do grupy Superbelfrzy RP, autorka bloga uczycielnica.blogspot.com